Het is een verhaal waarvan ik slechts wat flarden ken. Het heeft iets te maken met backstage bij het motorracecircus, twee zussen en een forse hoeveelheid drank. ‘Die beet in haar neus? Ehh, vraag dat maar een keer aan mijn zus’, had mijn vriendin K. gezegd.
Nu is het zover. I., negen jaar jonger, zit tegenover me ten huize van de jarige K. Ze begint bij het begin. ‘Onze vader was racefanaat en directeur bij een transportbedrijf. Hij nam zijn relaties elk jaar mee naar de TT in Assen. De VIP-room zat boven de paddock; vanaf de balustrade zag je het allemaal gebeuren. Ik had geen idee wie wie was, dus dat zocht ik op in het programmablaadje. Eén coureur vond ik heel knap: Emilio Alzamora. Na de wedstrijd zag ik twee mannen omhoog kijken. Ik keek naar hen, en zij naar mij, en één van hen was… Emilio! ‘Dus ik naar binnen: “Pappa, volgens mij staat Emilio Alzamora naar mij te kijken”.’
Ik: ‘Hoe oud was je?’
I.: ‘Vijftien.’
‘Aha’, brom ik, zelf vader van een puberdochter. ‘Toen zei je vader natuurlijk streng: “Ik snap best waaróm Alzamora kijkt. Gewoon negeren”.’
Mijn schoonzus grinnikt. ‘Nee, pappa zei: “Emilio? Wauw, die heeft vandaag gewonnen! Vraag hem binnen voor een biertje!” Ik schrok me rot, want dat durfde ik helemaal niet. Maar mijn vader meende het. Dus daar kwamen ze: Emilio en zijn chief mechanic Massimo. Massimo, toen 35, sprak goed Engels en fungeerde als tolk. We dronken een biertje, en daarna zijn ze weer gegaan. Massimo en ik hebben al die jaren contact gehouden. Ik heb hem verschillende keren opgezocht.’
‘Altijd zuiver platonisch?’, wil ik weten.
I., op besliste toon: ‘Ja. Ik heb hem zelfs een keer opgebeld, en gevraagd: “Wij zijn toch gewoon vrienden?” Ja dus. Massimo ziet gewoon het mooie in mensen, denk ik. Wat denk jij? Hij was 35, ik 15. Waarom zou een man van 35 contact houden met een meisje van vijftien?’
Ik, grijnzend: ‘André Hazes senior deed het ook zo met zijn Rachel.’
I.: ‘Nee, Massimo heeft er nooit rare bedoelingen mee gehad. Van Emilio weet ik het niet. Een jaar later nam hij me mee achterop de scooter voor een rondje over het TT Circuit. Wilde hij met me naar een uitkijkpost. Maar ik riep: “Dat kan niet, ik ben mijn jas vergeten!” Ik was dus gewoon veel te jong. Enfin, jaren later kregen K. en ik via Massimo toegang tot een MotoGP-feest in Spanje. Alle coureurs en crewleden waren present. We dronken nogal veel. Toen K. naar huis wilde, wilde ik per se blijven, want ik was aan het zoenen met een Italiaan – geen belangrijke helaas. De discussie liep uit op een handgemeen, waarbij K. me, ehh, in mijn neus beet.’
Column Boudewijn Geels: ‘De geur van oplichting’
‘Goed verhaal!’, zeg ik enthousiast. ‘Ik vind dat motorracewereldje ook wel echt iets voor jou.’
Mijn schoonzus: ’Ik heb zelfs geprobeerd er een baan in te krijgen. Ik heb erover gesproken met Randy Mamola. De BBC had die heel mooie race-verslaggeefster, Suzi Perry. “Dat wil ik ook,” zei ik in de paddock in Assen tegen Mamola. “Hoe word ik Suzi Perry?” Randy wilde best met me meedenken. Hij zei: “Kom over een uur naar deze plek, dan hebben we het erover”.’
I.’s antwoord op mijn vraag hoe het gesprek ging, verrast me: ‘Ik ben niet gegaan.’
Ongelovig staar ik haar aan. ‘Jij had een afspraak met oud-topcoureur Randy Mamola en hebt die arme man gewoon laten staan?!’
Mijn schoonzus knikt gelaten. ‘Weer stond K. bij de uitgang op me te wachten. En we hadden toen nog geen mobieltjes.’
Ik kijk haar hoofdschuddend aan. ‘Het leven is een aaneenschakeling van gemiste kansen.’
I., met een dramatische zucht: ‘Die lijst ik in…’
