Popdeuntjes dienen zich soms als vanzelf aan, al zit je daar ab-so-luut niet altijd op te wachten. Zeker niet als uitgerekend deze evergreen plotseling in je kop rondwaart: ‘Je wordt ouder papa, geef het maar toe. Je wilt er alles aan doen, maar je weet niet hoe. Je wordt ouder papa, ouder papa.’
Het moet een eeuwigheid geleden zijn dat ik het nummer van Peter Koelewijn hoorde. Waarom vult het nu dan mijn schedelpan in Dolby Surround? Het komt omdat een puber iets verderop zijn scooter start. Peter Koelewijn is op dat moment nog in geen velden of wegen te bekennen. Die komt pas op de proppen als de scooterbestuurder overenthousiast aan het gas hengelt. Het daarbij geproduceerde uit- en inlaatgeluid is instant herkenbaar en voert me als vanzelf terug naar mijn puberjaren. ‘Je wordt ouder papa…’
Herman Brusselmans: Vier motoren voor één man, dat is toch te veel?
De scooter is zo overenthousiast opgevoerd dat het blok er onderin totaal geen zin in heeft. Bakken vol toeren moet het tweetaktblokje maken voordat het krachtig begint te knetteren. ‘Zo klonken opgevoerde Kreidlers en Zündapps ook altijd’, mijmer ik op standje melancholisch. Het opentrekken van het gashendel was in mijn brommertijd alleen goed voor een gorgelend ‘Bwoooaaaaahhhh’. Verder gebeurde er niets. Voor de echte actie waren er duizenden toeren meer en flink wat koppelingsslip nodig. Op dat moment veranderde het gesmoorde gesteun in een felle snerp en werd het leven plotseling een stuk leuker.
Van opvoeren hadden we amper kaas gegeten. Er was iets met een dunnere koppakking, of was het een dikkere voetpakking? Geluid stond synoniem aan snelheid en dat kostte het dempende materiaal in dempers de kop. Dat de verhouding decibel-snelheid van geen kant klopte, ontkenden we. Herrie was altijd goed en altijd snel!
We waren zeker niet de enigen die niets van opvoeren begrepen, terwijl we als Nederlanders toch een reputatie hoog te houden hebben. Waarschijnlijk is Jan de Vries de ultieme 50cc-man. Natuurlijk zijn er andere vermaarde tuners als Thiel en Mijwaart, maar De Vries kon als de beste vijlen én sturen. Het leverde hem twee wereldtitels en eeuwige roem op. De bescheiden topcoureur is helaas niet meer. Ooit interviewde ik hem aan een zware eikenhouten tafel in zijn Purmerendse rijtjeshuis. De man was zo beminnelijk dat ik mijn opvoergepruts niet durfde te bekennen. Dat ik als kind de 50cc stom vond, durfde ik al helemaal niet te zeggen. Dat gesnerp en dat slakkentempo van die irritante horzels… Als kind is alleen het zwaarste en snelste leuk. Daarom ben je als kind ook altijd voor Ajax. Later vind je pas uit dat Telstar het echte oogstrelende totaalvoetbal speelt. Veel later en alleen dankzij Jan de Vries zag ik de schoonheid van de 50cc in. Het gevecht met de wind, een taaie gedreven Spanjaard als concurrent en de eindeloze zoektocht naar een tiende paardenkracht extra. Dank je wel Jan voor dat inzicht. Vanavond drink ik een borrelglaasje op je.
