Boven het bureau van de grote schrijver W.F. Hermans hing de tekst ‘Men schrijft of men heeft vrienden’. En zo is het. Voor Het Financieele Dagblad maakte ik een stuk over de motorbranche en de coronacrisis, nadat Duitsland en België het recreatief motorrijden in maart hadden verboden. En jawel, daar kwamen de boze mailtjes. ‘2019 was qua verkoopcijfers het beste motorjaar in tien jaar’, schreef ik in het FD. ‘Wat zal 2020 dan worden als zoveel mensen thuiszitten en het weer goed is? Een topjaar, hopen de motorrijders. Een rampjaar, vrezen wandelaars die al te vaak van hun sokken zijn gereden door hooligans met illegale herrie-uitlaten en duivelsoortjes op hun helmen.’ Kop boven het stuk: ‘Motorbranche hield hart vast voor gedrag van de doelgroep.’
Pling, zei mijn mailbox een dag later. Een importeur van motorkleding: ‘Altijd worden motorrijders negatief in het daglicht gezet. De kop van het stuk gaf alweer de richting aan.’ Pling, zei mijn mailbox opnieuw. Een vertegenwoordiger van een groot Japans motormerk: ‘Wat een volstrekt subjectief sensatieartikel over de motormarkt. Meer dan één miljoen rijbewijshouders weggezet.’
‘Ik zeg als motorrijder: handhaaf de normen en geef de goedwillenden de ruimte.’
Toen klom ík in de pen. ‘Ik rij zelf al 27 jaar motor en draag de doelgroep dus een warm hart toe’, schreef ik de heren terug. ‘Echter, ik voel me op geen enkele wijze verplicht niet eerlijk en kritisch over die doelgroep te schrijven. Ik schrijf nergens dat alle motorrijders hooligans zijn, maar ze zijn er wel degelijk.’
Boudewijn Geels: : ‘Je bent verliefd hè?’
Motorhandelaar Rolf Selling van MotoPort Amsterdam, die zijn verkopen toch al flink had zien dalen, had in maart ‘met samengeknepen billen’ afgewacht of zijn klanten zich aan de (corona)regels zouden houden, had hij tegen me gezegd. Dus niet te dicht op elkaar pauzeren in het gras. Ook niet te veel crashes graag; dat konden de ziekenhuizen niet aan. En – wie de schoen past, trekke hem aan – geen egoïstisch geros over dijkweggetjes, want wandelen was één van de weinige leuke dingen die in de corona-piektijd nog wél mocht. De term ‘herrie-uitlaten’ stigmatiserend? Ook mijn eigen Honda X11 had ze toen ik hem kocht. Wij, motorrijders, zijn in Nederland goed weggekomen. Net iets té aantrekkelijke wegen gingen soms dicht, meer niet. Een lage prijs voor het mogen blijven rijden. Ik stuurde beide boze FD-lezers wat opmerkingen uit een mailtje dat ik óók had gekregen. ‘Stapeldol word je ervan, vooral op mooie dagen’, schreef ene Alexander. ‘Snoeihard op- en doortrekkende racemotoren, Harleys zonder enige demping en ander motortuig. Duizenden mensen mogen steeds meegenieten van één optrekkende idioot op zo’n stinkfiets.’
Alexander had het wel geweten als hij Mark Rutte was. ‘Een verbod op recreatief motorrijden gedurende deze crisis zou ook hier een goed idee zijn. Veel van dit gedrag is nu al verboden. De vraag die zich wederom opdringt: waarom wordt er niet gehandhaafd? Mega-boetes graag! De branche zelf valt overigens ook veel te verwijten.’
Aan Alexander schreef ik terug dat slechts een kleine minderheid van de motorrijders zich als hooligans gedraagt. En ja, in Duitsland wordt strenger gehandhaafd op bijvoorbeeld geluidsoverlast. Ik ben daar zelf ook wel eens aan de kant gezet voor een controle; bij mij was alles keurig in orde, bij mijn kameraad ook. Dus het kán wel, schreef ik. ‘Ik zeg als motorrijder: handhaaf de normen en geef de goedwillenden de ruimte.’
Alexander waardeerde mijn reactie: ‘Wat u aangeeft, lijkt redelijk.’
Vooroordelen kunnen we nooit helemáál wegnemen, maar hoe ons imago is, hebben we grotendeels zelf in de hand. Ik wil in de volgende pandemie graag ook door kunnen rijden én ik gun Rolf Selling en zijn collega-ondernemers prachtige verkoopcijfers.
Onze hobby maandenlang verboden, je moet er potdomme toch niet aan denken?
Wie is Boudewijn Geels?
Boudewijn Geels is journalist, muzikant en motorrijder. Hij verplaatst zich bij voorkeur op zijn Honda X11. Voor sleutelen heeft hij helaas geen enkel talent. Motto: ‘Zo’n ding moet het gewoon dóen!’
