Het bouwsel lijkt op een gewone paardentrailer, maar is het bepaald niet. Zwager Eelco begint aan de buitenkant. Hij klapt een soort brede boekenplank uit. ‘Kijk, dit is de keuken,’ zegt hij stralend. ‘Hier staan de oven en de koffiezetter op.’
Handig. En verder? Eelco opent de deur aan de voorzijde. Ik zie een trappetje, met daarachter een kast met bakken met teksten als ‘gereedschap’ en ‘reserve’ erop. Ook ontwaar ik een kachel. De trap leidt naar een tweepersoonsbed. Er is nog 65 centimeter over tot je met je knar het dak raakt, wat naar Eelco stellig beweert genoeg is om geen claustrofobie te krijgen (het dakluik helpt trouwens ook). Onder dat bed: twee rode klemmen waar twee voorwielen inpassen. ‘De stevige rijplaat zat er standaard al in. Zware beesten hoor, paarden.’
Eelco heeft me overtuigd: dit is de Ultieme Maximale Superefficiënte Totaaloplossing voor iedere Amateur Coureur: een motortrailer, werkplaats en slaapgelegenheid in één!
Oei, weer zo’n columnist die zijn onafhankelijkheid te grabbel gooit en zich ongegeneerd laat sponsoren? Toch niet. Ik heb Eelco namelijk niet horen zeggen dat hij ook een twééde exemplaar wil bouwen.
Mijn zwager is een soort tovenaar: wat zijn ogen zien, kunnen zijn handen maken – hetgeen anno 2022 een stuk profijtelijker blijkt dan bijdehante stukjes tikken. Racefanaat is Eelco ook. ‘Ik doe maximaal vijf dagen met een kneepad.’ Zo vaak als hun wederhelften dat toestaan leggen hij en zijn vriend Arjan hun Yamaha’s R6 op één oor, op circuits in België, Frankrijk, Duitsland en – uiteraard – Assen.
Waar anderen hannesen met aanhangers en tentjes, of ’s nachts slapen in hun benauwde bus, heeft Eelco dus dit volgens hem unieke voertuig uitgevonden. Wat kost dit nou allemaal? ‘De kar stond te vergaan in een weiland, dus in eerste instantie weinig: 450 euro. Maar ik heb wel de banden, de zijwanden en de bodem moeten vervangen. De bodem was helemaal verzadigd met paardenzeik. Gelukkig kon ik alles zelf, anders ben je alleen al aan manuren zo 2.500 à 3.000 euro kwijt. Als er alleen een bed in hoeft, ben je met 750 euro een heel eind.’
Boudewijn Geels: ‘De Yamaha TDM850. De Arnon Grunberg onder de tweecilinders’
Oké, geweldig concept, die UMSTAC. Maar moet-ie niet een beetje gestyled? Hij ziet er nog wel erg paardentrailerig uit zo, met die bruine wangen. Eelco, grijnzend: ‘Daar wordt aan gewerkt. Binnenkort staat erop: “Racing team De Koala’s.”’
O ja, die sticker had ik op zijn motor gezien: een met simpele lijnen getekend, schattig kijkend koalabeertje. ‘Arjan heeft er ook een, net even anders,’ vertelt Eelco. ‘Er zijn er in totaal vijf. Wij racen vaak met drie ondernemende vrienden van ons: de gebroeders Te Booy. Twee van hen hebben een verspaningsbedrijf – dat is metaalbewerking. Ze leveren ook onderdelen aan KTM, en sponsoren de jonge coureurs Barry Baltus en Zonta van den Goorbergh. De derde Te Booy maakt special effects voor films. Hij heeft voor iedereen een beertje ontworpen. Met z’n vijven zijn wij Racing team De Koala’s.’
Ik knik belangstellend. ‘Dat koala’s, heeft dat iets te maken met hoe jij en Arjan ’s nachts…’ Ik wijs naar de lattenbodems. Eelco’s grijns verbreedt zich nog verder. ‘Absoluut! Die grap maakte een van de Te Booys een keer, vandaar.’
Ik aarzel om de vraag te stellen, maar doe het toch maar. ‘Realiseer je je dat het niet erg macho klinkt, Koala’s? Helemaal in combinatie met die tekeningetjes voor driejarigen?’
Eelco, schaterlachend: ‘Precies! We nemen onszelf niet zo serieus, hoewel we mooie rondetijden rijden, vergis je niet. Zal ik je een mooi detail verklappen?’ Hij wacht het antwoord niet af. ‘Op mijn pak heb ik een koala in een stringetje.’
