De Belgische medemens, wat klinkt hij altijd sympathiek met dat sappige, grappige taaltje van hem. En wat maakt hij fantastische muziek! Zo speel ik met mijn band Frozen Steam al jaren het topnummer ‘Too Many DJ’s’ van Soulwax. En ik draai nog steeds geregeld dEUS, waarvan ik lang geleden zanger Tom Barman in 0,3 seconden de allermooiste vrouw van Lowlands (er waren er 35.000) zag versieren.
Remember ook zanger Arno ‘T.C. Matic’ Hintjens, die afgelopen april overleed; 72 was hij pas. Draai zijn ‘Oh la la la’ nog maar eens, en hoor dan ook hoe een basgitaar – mijn instrument – een nummer kan laten opstijgen. Dit prachtblad heeft trouwens ook een kwaliteits-Belg in de kolommen: columnist Herman Brusselmans, meesterverteller, womanizer en Triumph-dompteur.
Onze zuiderburen zijn zelfs mijn favoriete volk. Dit sinds ik als achtjarige het stripalbum ‘Asterix en de Belgen’ tot me nam. ‘Wat wil je later worden zoon?’, vroeg mijn vader. ‘Belg!’, antwoordde ik dan op besliste toon.
Boudewijn Geels: ‘In België sta je als Nederlander sowieso altijd met 1-0 achter’
Maarrrrrrr… Soulwax, Barman, Hintjens, Brusselmans en stamhoofd Vandendomme zijn Vlamingen. Mijn oude motormaat E. heeft te maken met Walen. En die wannabe-Fransozen, zo weet E. inmiddels, zijn van een heel ander slag.
Het verhaal: een Waalse boer had het vertikt om de binnenweg, die hij spekglad had gereden met de modderbanden van zijn tractor, ook weer te reinigen. En dus ging E. onderuit met zijn KTM Superduke. Dik 3.000 euro schade, dus verhalen maar. Helaas, E. had ter plekke de politie moeten bellen. Maar hij was verkleumd en wilde naar huis – wat maar net aan ging met zijn beschadigde KTM. En nu wil niemand wil hem vertellen wie de voor zijn crash verantwoordelijke agrariër is. Want Walen – agenten incluis – dekken elkaar, kennelijk.
Pas nadat hij de politie dreigde met een klacht, kreeg E. een drieregelig mailtje van het Belgische parket: zijn zaak zou in behandeling worden genomen.
En toen? Toen niks. Stilte.
Mijn vriend E. is behept met een sterk ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel. Als journalist joeg hij op liegende voedselproducenten. Tegenwoordig is hij belegger. Een heel ander menstype, want anders dan een journalist doet een belegger de dingen primair voor zijn eigen profijt. Nu staat E. weer in zijn strijder-voor-rechtvaardigheid-modus. Maar die prijzenswaardige instelling kan leiden tot ernstige hoofdpijn als de wederpartij niet thuis geeft. Niets is immers frustrerender dan domweg genegeerd worden. En dat is nu wel aan het gebeuren. Dus vraag ik bezorgd: ‘Kun je d’r niet beter mee ophouden, amigo?’
E. kijkt me berustend aan. ‘Dit wordt inderdaad niks.’ Hij memoreert hoe hij enkele maanden daarvoor een onterechte boete kreeg. ‘Ik zou van de verkeerde kant een Belgische eenrichtingsweg zijn ingereden. Terwijl ik op diezelfde dag 800 kilometer verderop in de Bourgogne was. Hetgeen ik kon bewijzen met mijn telefoon- en creditcarddata. Heb ik allemaal meegestuurd met mijn bezwaarschrift. Weet je wat ik terugkreeg? Een briefje met de tekst: “Uw bezwaar is afgewezen”. Punt.’
Ik zucht diep over zoveel onrecht. ‘Jou kennende greep je vast de telefoon.’ E., grommend: ‘Inderdaad! En ik zei: “laat me dan maar de foto zien waaruit blijkt dat ik die straat ben ingereden”. Het antwoord: “Die foto had u moeten opvragen vóór u bezwaar aantekende. Uw bezwaar is ongegrond verklaard, dus nu kunt u die foto niet meer opvragen.” Maar, zei die mevrouw, ik kon wel naar de rechter. Nou, ik wist al hoe dat zou aflopen, dus ik heb 170 euro betaald voor iets dat ik niet gedaan heb.’
‘Dit was zeker ook in Wallonië?’, vraag ik. E. schudt het hoofd: ‘In Antwerpen.’ Oh nee, dus toch! ‘K-Belgen,’ hoor ik mezelf schelden.
’s Avonds laat ik Bill Browders boek over de maffiose praktijken van Poetin links liggen. Ik pak ‘Het proces’ uit de kast. Auteur: Franz Kafka.
