Ik heb altijd een beetje te doen met motorherbergiers. Hoezeer deze doorgaans sympathieke ondernemers zelf ook motorfanaat zijn, het moet een hele opgave zijn om elke dag weer enthousiast met nieuw gearriveerde klanten over gemotoriseerde tweewielers te ouwehoeren. Ad, de nog redelijk nieuwe eigenaar – sinds 1 januari 2019 – van motorhotel Gus in Hoxel-Morbach, in de Eifel, heeft dat als volgt opgelost, vertelt hij ons ’s avonds op zijn terras. ‘Ik zeg meteen: “Ik heb er geen verstand van”.’ Dat is zo’n beetje hetzelfde als de paus die zegt dat-ie niet katholiek is, denk ik verbaasd.
Ad, een gemoedelijke Brabander van 55, kenden mijn maat E. en ik nog niet. Wij kenden onze landgenoten Gerben en Suzanne, afgekort tot Gus – met de u van und. Rond 2010 waren we voor het eerst bij ze. Toen waren ze nog niet zo lang in business. Althans, er zat nog een hoop werk aan hun pand. Ontzettend stoer vond ik dat: op goed geluk een grote berg gestapelde stenen kopen op een afgelegen plek in Duitsland en dan maar hopen dat motorrijdend Nederland je weet te vinden. Rijden deden ze zelf ook. Suzanne zelfs als een raket. Toen wij na een intensieve nacht aan de bar ’s ochtends rond elf uur wegreden, moest ze toevallig in het centrum van het dorp zijn. Suzanne haalde ons met een bloedgang in en verdween in een wolk van metaalschilfers van haar stepjes – de weg was nogal bochtig – binnen enkele seconden uit zicht. E. en ik hebben het er tien jaar later nog over. ‘Suus durft inderdaad te rijden’, weet Ad, ‘maar ze rijdt goed én netjes.’
Boudewijn Geels: ‘Mooi, maar sloom’
Ik wil weten wat Ad zelf heeft. ‘Een BMW GS. Maar wij rijden eigenlijk te weinig. Tsja, in het seizoen kunnen we niet, want dan zijn we hier druk. En buiten het seizoen is het weer vaak niet aantrekkelijk. Ik heb zelf ook pas zes jaar mijn rijbewijs. Astrid heeft het hare afgelopen winter pas gehaald.’ En dan wel steeds dat motorvolk over de vloer dat het over niks anders heeft? Ad: ‘Ja. En ik vind dat hartstikke leuk. Alleen kan ik zelf niet meepraten.’
Van oorsprong is hij tuinder van beroep. ‘Komkommers en tomaten. Daarna had ik een Bakker Bart, als franchiser. Ik heb ook nog in loondienst in de bouw gewerkt. Maar doen wat iemand anders zegt valt niet mee als je altijd zelfstandige bent geweest. Ik miste ook de spanning van het ondernemerschap.’ Beneveld door zes biertjes vergeet ik dat ik – in de horeca een forse handicap – totaal niet dienstbaar ben. Zo’n motorherberg lijkt mij ook wel wat! Maar hoe gaat zoiets? Ad: ‘Twee jaar geleden zaten we bij een ander motorhotel, Am Vulkanberg, hier vijftig kilometer verderop, en hoorden we dat Gus te koop was. We waren hier al eens geweest en toen had Gerben dat al aangekondigd. De uitdaging was eraf, zei hij. Dus gingen Astrid en ik onderzoeken of het kon. En nu zitten we hier.’ Hij en zijn partner Astrid weten het te rooien. ‘Maar als we opnieuw dichtmoeten door corona wordt het wel pittig’, zegt Ad. Mijn vriend E., zoon van een ondernemer, knikt ernstig. ‘Daar moet je wel tegenkunnen, die onzekerheid.’ In het toilet kijk ik in de spiegel. Ik zie de wallen onder mijn ogen. Terwijl ik voor tachtig procent veilig in loondienst ben. Ik schud mismoedig het hoofd en denk: “Geels, jij zou als ondernemer geen oog dichtdoen.’
