De geel-bruine werkt voor mij niet, want bejaardencaravankleurstelling, maar in het staalblauw is hij adembenemend, de BMW R1200C, alias de James Bond-motor uit ‘Tomorrow Never Dies’uit 1997. Ik werd er laatst zomaar verliefd op in het wild.
HP Motoren in Eemnes heeft er twee. Hongerig druk ik mijn neus tegen al dat chroom. De uitlaten van de blauwe zijn wat dof, maar daarom kost hij ook ‘maar’ € 4.950,- en die praktisch nieuwe geel-bruine € 6.950,-. Verder is de blauwe een snoepje. Een heel stoer snoepje. Mijn vriendin zag op google dat een R1200C maar 61 pk heeft, iets wat ik meteen als tikfout afdeed. Nee dus. Totaal van de kaart door zijn looks besloot ik dat het dan wel de meest krachtige pk’s ooit zullen zijn. Daarom sta ik hier nu in Eemnes. Geef mee, dat ding, want ik wil een proefrit! Mijn creditcard is er klaar voor.
Verkoper Raymond kijkt me onderzoekend aan. ‘Ik zie dat je op een Honda X11 bent gekomen. Zo’n ding heeft 140 pk. Hoezo wil je dan in vredesnaam een R1200C? Puur omdat je hem zo mooi vindt?’ Inderdaad! Hij haalt zijn schouders op. ‘Nou, oké dan.’
Boudewijn Geels: ‘Subjectief sensatieartikel’
Raymonds intonatie en mimiek veroorzaken een barstje in het granieten vertrouwen dat ik mijn nieuwe motor heb gevonden,maar ik blijf grijnzen. Maximaal klantvriendelijk mag ik een kwartiertje later al los. Ik neem plaats en krijg meteen het gevoel dat ik zes jaar geleden had op mijn Yamaha V-Max: king of the road. Kom maar op met die draaiende hoofden. Maar dan trek ik op. De motor komt heus wel van zijn plek; sneller dan de snorfiets van mijn oude tante, maar niet heel veel sneller. Tja, het is dan ook een cruiser, hè. Dat wil ik toch? Ja, maar dit is toch een 1.200cc? Ik cruise door Eemnes en zie inderdaad twee tienerjongens staren. Het doet me niet zoveel als ik had gehoopt. De minirotonde even verderop pakt de BMW redelijk, maar minder goed dan mijn X11. Uiteráárd, hou ik mezelf voor, want deze C heeft een langere wielbasis en een veel breder en hoger stuur. Nogmaals: ik wil toch een cruiser? Op naar de snelweg. Een blond Goois meisje kijkt bewonderend naar het lijnenspel van Pierce Brosnans stuntmachine. Mooi zo. De linkerbaan op nu. Ik draai het gashendel open en… er gebeurt bijna niks! Terwijl mijn goeie ouwe V-Max me dan altijd een Badr Hari-achtige schop in mijn onderrug gaf, helemaal als bij 6.000 toeren de beroemde vlinderklep openging.
Een half uur later ziet Raymond aan mijn bedrukte gezicht dat het mis is. ‘Dit is een langzame V-Max’, mopper ik. ‘Sterker: een héél langzame V-Max. De vrienden die ik moet bijhouden, hebben een KTM Super Duke 1290 en een Suzuki B-King Extreme’, leg ik uit. Raymond knikt berustend. ‘Die jongens lachen je uit. Ik vond het ook al een dubieus verhaal dat je van een X11 wilde overstappen op deze. Mijn advies: koop hem niet.’ Hij snuift eens diep. ‘Al ruikt hij wel lekker naar pannenkoeken als hij warm is.’
Ik krijg evengoed koffie. Hoofdschuddend vraag ik: ‘What’s the point, zo’n prachtige motor ontwerpen, er een 1.200cc-blok onder hangen en hem dan maar 61 pk meegeven?’ Verkoper Raymond, naar eigen zeggen een liefhebber van doorrijden, is het van harte met me eens. Ik neem nog wat kiekjes van de prachtige, slome BMW en zeg bedroefd: ‘Dit is de eerste keer dat ik foto’s maak van een motor waarvan ik heb besloten dat ik hem niet neem.’
Maar dan, de terugrit op mijn X11. De zit, de power, dat strakke sturen! Thuis staar ik onthutst naar de machine die ik al zes jaar bekritiseer vanwege zijn lelijkheid. En ik voel aan mijn buik. Krijg nou wat, daar fladdert iets!
