Na een trip met motormaat E. naar een echt motorhotel – de streng gemanagede Bike-Inn in Treis-Karden aan de Moezel – tuf ik nu de A2 af met een andere oude vriend. Ja, tuf, want harder dan 110 durf ik overdag niet te rijden. Mijn Kawasaki Z1000SX wil dolgraag naar 130, voel ik aan alles, maar nee black horse, het baasje kan de Nederlandse boetes niet betalen. En op mijn Garmin Zümo 350 uit 2014 zit helaas geen Flitsmeister.
Mijn vriend S. verkeert in de luxe omstandigheid dat een boete duizenden euro’s moet bedragen voor hij er pijn van ondervindt. Hij heeft zichzelf opgewerkt van telefonisch verkoper van pakkingen tot iets hoogs bij een oliemaatschappij. Voor wat hij aan bonussen toucheert, moet ik een jaar kromliggen.
Boudewijn Geels: ‘Het belangrijkste, het is een Japanner. Oftewel: onderhoudsvrij’
Maar S. is wel hartstikke gul. Hij heeft twee hotels gereserveerd waarvan de foto’s me doen watertanden. En hij betaalt. Ook omdat ik hem support bij zijn privésores. Iets met een ex en een kind en een machtsstrijd. Bunkerheftig en heart breaking. Hij is al acht kilo kwijt van de stress en ik zie wallen onder zijn ogen die zelfs Droopy zouden laten schrikken.
Maar hee, nu rijden we! Het plan: eerst naar Clervaux in Luxemburg. Gek land. Vroeger wel eens rondgetourd met een coverbandje. Stond je op een parkeerplaats midden in het dorp ‘Radar Love’ te spelen voor verbaasde midlifers en nóg ouder met volle boodschappentassen. Een keer werden we zelfs verbannen naar een schoolplein aan de rand van het dorp. Daar kwam geen hond, maar we veroorzaakten in elk geval geen overlast. Enfin, wie betaalt bepaalt.
Over betalen gesproken: het hotel in Clervaux blijkt zo luxe dat je eigenlijk de hele middag en avond op je kamer zou moeten blijven om het geld eruit te halen. Iets spartaanser mag van deze ex-India-backpacker ook wel, maar potdomme ouwe maat S., wat heerlijk om een keer mee te maken!
De volgende dag rijden we naar Ieper, want S. is zeer geïnteresseerd in alles wat met de Eerste en Tweede Wereldoorlog te maken heeft. Helaas hebben we niet precies gekeken waar het ligt. Om de hoek in de Waalse Ardennen, dachten we, want daar is het hardst gevochten. Foutje, Ieper ligt in West-Vlaanderen. En o jee, het begint te plenzen. S., die rijdt op een Suzuki B-King Extreme, heeft geen regenpak. Nemen de camera’s van de Belgische trajectcontroles je ook te grazen als het water hoog opspat? We nemen het risico: gas!
Hotel Main Street in Ieper is een schattig boutiquehotel, waar elke kamer anders is. Zelf slaap ik in een soort Middeleeuwse bibliotheek. De sympathieke uitbaatster heeft overal dingen met chocola neergelegd: in een schaal in de lobby, op een boekenplank in mijn kamer, en in het koelkastje aldaar tref ik mini-Twixen aan. Al deze versnaperingen zijn even kansloos als een kipfilet in een vijver vol piranha’s.
Daarna klossen S. en ik op onze motorlaarzen Ieper in. Het stadje is in de Eerste Wereldoorlog volledig platgebombardeerd en daarna in de vroegere stijl heropgebouwd. En hoe! Hoofdschuddend denk ik aan Almere, waar mijn vriendin woont. Daar hadden planologen en architecten midden jaren ‘70 de kans om vanuit het niets iets geweldigs neer te zetten. Een kans die ze wreed grijnslachend hebben laten lopen.
We drinken een glas, en daarna nog een. En daarna, nou ja, nog maar een. Want we zijn er toch en hebben veel te bespreken. Na een biertje of acht, of tien, of twaalf, concluderen we dat het leven soms een soort Ieper is: je wordt platgebombardeerd en bouwt jezelf weer op. Laten wij ouwe middelbareschoolmaten ons kisten? Nooit!
Ik kijk naar de kringen onder de ogen van S. Mijn gezicht lacht, maar inwendig vloek ik.
