Deze Kawasaki Z1000SX uit 2011 ziet er hetzelfde uit als de vorige. Het verschil: ook bij nadere inspectie is hij helemaal gaaf. Dus geen zwarte verf over roestplekken, geen valschade, geen brakke radiateur en de balhoofdlagers zijn prima in orde. Althans, dat vermoed ik. Ik zou een balhoofdlager nog niet herkennen als iemand er met zijn ene hand op zou wijzen, terwijl hij met zijn andere hand een groot bord met: ‘HIER, EEN BALHOOFDLAGER!’ in de lucht houdt, ondertussen schreeuwend dat hier sprake is van een balhoofdlager.
Ik rij een rondje, mijn vriend E. rijdt een rondje. Onze gezamenlijke conclusie: topding. Dus geef maar mee. Net als tegen de verkoper van de vorige Kawasaki zeg ik: ‘Als-ie goed is, schrijf ik het op, maar als-ie níet goed is schrijf ik het óók op.’ Koen Boshuizen, eigenaar van Boshuizen Motor Service te Raalte, straalt. ‘Prima! Er zit een half jaar garantie op.’
Koen had nu kunnen zeggen: ‘Ik heb natuurlijk een paar dagen nodig om hem rijklaar te maken.’ In die tijd zou hij de Z1000SX zekerheidshalve nog drie keer binnenstebuiten kunnen keren. Een dag eerder heb ik gemaild dat ik de motor meteen meeneem als-ie goed is. De nieuwe informatie dat deze zwarte machine, inclusief alle mogelijke gebreken, een prominente rol zal krijgen in dit prachtblad veroorzaakt geen enkele onrust. Dat wekt vertrouwen.
Boudewijn Geels: ‘Ik dagdroom van een gitzwarte Z1000SX’
Er zit nog iets moois bij deze Kawasaki, iets dat bij de vorige ontbrak. Keurmeester Erik van Lent, door mij in een eerder stadium van het koopproces geconsulteerd, heeft meermaals gehamerd op het belang ervan: onderhoudsboekjes! Die zaten niet bij mijn eerste Z1000SX, maar ‘die had altijd zijn beurten gehad’, stond in de advertentie. En als je er de ballen verstand van hebt en een flink eind hebt gereden om je droommotor te zien, dan geloof je dat. Althans, ik wel, toen. Ik geloofde ook dat er ABS op zat. Dat stond namelijk ook in de advertentie. Nee dus.
In een vorige column schreef ik dat ik van die saga heb geleerd dat je een motor éérst moet laten keuren, en dán pas moet kopen. Die volgorde had ik toen omgedraaid, en daar kreeg ik dus spijt van. En nu? Laat ik nu wel een aankoopkeuring doen? Ehh, nee. Er zitten toch boekjes bij? Crashpads erop, net effe te wilde tanksticker eraf en gaan met die zwarte banaan.
Wat wel een dingetje is: er zitten sportuitlaten op, zonder dB-killers. Ik ben in Duitsland weleens aan de kant gezet met mijn Honda X11, en o wat was die agent teleurgesteld dat ik met de originele pijpen rondreed en er dus niks te bekeuren viel. ‘Heb je de originele ook nog?’, vraag ik Koen. Zichtbaar verbaasd – in Raalte hebben zelfs de winkelwagentjes sportuitlaten – verdwijnt hij een magazijn in. En jawel, hij heeft ze. ‘Ik stop ze in een doos en stuur ze je na.’ Reuze.
Op mijn nieuwe aanwinst ben ik in een ommezien terug in Amsterdam. Ik heb het gevoel dat ik eindelijk geslaagd ben. Maar waarom kan zoiets nou nooit normaal gaan bij mij? Ik heb echt altijd gedoe en gezeik. ‘Had jou dit nou ook kunnen gebeuren?’, vraag ik mijn oude vriend E. Die schudt beslist het hoofd. ‘Nee kerel, ik koop altijd nieuw, dus zoiets gebeurt mij niet.’
Nee, hem gebeurt nooit iets. Meest markante voorbeeld: de avond dat we voetbal keken in motorhotel Sliders Guest House in het Duitse Dollendorf. We sprongen juichend op, nadat Oranje had gescoord. Van schrik zette de kolossale Deense dog van de eigenaar zijn slagtanden in een bicep. Wiens bicep? Juist. Terwijl die van sportjunk E. veel groter zijn.
Toch zal ook hij een paar weken later zowaar flinke pech hebben.
Wordt vervolgd.
