Ik eis dat iemand digitaal zijn vinger opsteekt! Wie, op welk moment, heeft in overleg met wie besloten dat tour-sportmotoren geen middenbok meer hoeven te hebben?! En welke ontwerper heeft vervolgens niet de guts gehad om te zeggen: ‘Maar er zijn ook motorrijders zoals Boudewijn Geels uit Amsterdam, die graag een tofblitse Kawasaki Z1000SX willen rijden maar óók graag zelf hun ketting willen smeren’?
Niemand zei wat en de gevolgen zijn verstrekkend. Want de vorige eigenaar van mijn Kawa heeft uit wanhoop dan maar een uitsteeksel aan de motor laten lassen, zodat hij een paddockstand kon gebruiken. Die stand zat niet bij de koop in, dus schafte ik er zelf maar een aan. Het ding staat vol in het zicht lelijk te zijn op de kledingkast in de slaapkamer van mijn appartementje in Mokum.
En nu is potdomme dat frutsel afgebroken. Gevolg: ik héb niks meer aan dat ding dat vol in het zicht lelijk staat te zijn op mijn kledingkast, én ik kan mijn ketting niet meer smeren!
Verteerd door verontwaardiging been ik Selling Motorbikes – ja folks, de eigenaar heet écht Selling – binnen. Uit angst dat mijn ketting het wegens uitdroging zou begeven reed ik keurig dertig, zoals dat sinds kort ook moet in de hoofdstad. Een Kawasaki Z1000SX kán niet eens dertig, dus dat was vijf kilometer bijremmen geblazen.
Achter de counter tref ik Jonathan aan. Die ken ik. Althans, ik ken zijn vriendin, want die is zangeres van de band waarin ik drum, dus ik kan mijn hart gerust bij hem uitstorten. ‘Ik snap je vraag,’ zegt Jonathan meelevend. Kijk, dát helpt. Geen neerbuigend gedoe: ‘O, maar zulke motoren hebben al heel lang geen middenbok meer hoor meneertje.’ Nee: ‘Ik snap je vraag.’ Erkenning van het leed is de eerste stap op weg naar genezing, weet elke therapeut.
Boudewijn Geels: ‘Doe op de motor een paar van die Herriestoppers in’
De volgende fase is acceptatie. Jonathan gaat voor me kijken in de computer of er een bedrijf is dat middenbokken voor Kawasaki’s Z1000SX maakt. Ik sluit allerminst uit dat hij allang weet dat het antwoord nee is, maar hij dóét op z’n minst alsof hij zoekt. Het antwoord na een paar minuten, met een loyaal-afkeurende zucht, is inderdaad: ‘Helaas.’
Oké Geels, wat er niet is, dat is er niet. So be it. Maar er bestaan dus echte middenbokmakers? Jonathan knikt: ‘Dat zijn de grote vijanden van de paddockstandfabrikanten.’ Aha, net zo bijdehand als zijn vriendin dus. Maar waaróm bestaat er geen middenbok voor mijn Kawa? ‘Als je plat door de bocht gaat, raakt je middenbok de grond,’ zegt Jonathan. Dat klinkt heel logisch, stel ik vast. ‘Maar er is toch wel een middenbok te bedenken die de grond níet raakt?’
Nu kijkt Jonathan me wel aan met de blik van iemand die een bejaarde gaat helpen oversteken. ‘Ik ga even naar de winkel, boven. Ben zo terug.’ Even later toont hij een zwart metalen ding met rollers erin. Hij loopt met me mee naar buiten en duwt mijn achterwiel in de uitsparing. ‘Kijk, zo kan je wiel rollen, en kan jij je ketting smeren.’
Verbluft staar ik naar deze 50 euro kostende Nobelprijswaardige uitvinding, die gewoon in mijn boekenkast past. Waarom-de-hel kijk ik vanuit mijn bed dan al twee jaar naar dat spuuglelijke rode gevaarte op mijn kledingkast? Wie niet vraagt die niet weet, is vermoedelijk het antwoord. Gelukkig is dat niet-weten niet per se iets boomer-achtigs, want de eveneens motorbokloze kleinzoon van mijn buurman stond laatst ook al zo te hannesen met zijn beginners-Honda. Probleem opgelost dus, ook het zijne.
En toch. Toch moet het kunnen. Dus: welke technerd met ChatGPT en een 3D-printer helpt deze columnist aan een middenbok?
