JE BENT EEN DOMME OETLUL GEELS! De lezer ziet het: voor dit soort teksten heb ik niemand anders nodig, ik heb meer dan genoeg aan mezelf. Omdat ik elke dag weer met de gevolgen van mijn domheid word geconfronteerd. De zelfhaat is echt. Hoe. Kon. Ik. Zo. Stom. Zijn?! HBO-opgeleid, keurige betrekking waarin ik graag anderen bekritiseer om hun onnozelheid. En dan zelf zó de fout in gaan.
Ik weet niet precies hoe het is gekomen. Hoewel, dat weet ik wél, maar ik weet niet wat de doorslag heeft gegeven. Mijn vriend E. was het eerste slachtoffer. Hij reed elke dag op zijn Suzuki GSX-R750 tussen zijn woonplaats Utrecht en Den Haag, waar hij zijn brood verdiende onder een systeemplafond. Zijn leidinggevenden vond hij incapabele nietsnutten, dus zijn grootste pleziertjes waren die 65 kilometer heen en die 65 kilometer terug, voorovergebogen over zijn zwarte scheermes, genietend van het geluid van de wind.
Boudewijn Geels: ‘In de provincie is de benzine goedkoper’
En toen was er opeens die piep, die niet meer weg wilde gaan. Op een avond zat E. met verwilderde blik tegenover me. ‘Laatst had ik met mijn gezin een huisje gehuurd in Drenthe. Daar stond een elektriciteitsmast vlakbij. ’s Avonds was het stil, veel stiller dan thuis. Maar niet in mijn hoofd. Ik wist zeker dat mijn piep werd veroorzaakt door die elektriciteitsmast, dus ik ben in dat huisje een zaag gaan zoeken. Ik zweer je, als ik er een had gevonden had ik die mast omgezaagd!’
Probeer het te negeren, adviseerde ik. ‘En doe op de motor een paar van die Herriestoppers in. Misschien helpt dat.’ E. kocht een megapack Herriestoppers en ontsprong de dans: zijn piep verdween. En ik? Ik reed gewoon door op mijn V-max, zonder oordoppen, want ik vond dat geluid van die powercruiser veel te mooi. En ik had toch nergens last van? Nou, dan had ik dus ook geen doppen nodig.
Dat was mijn redenatie ook toen ik in 2015 werd aangenomen als bassist bij een heavymetalband. Mijn bandgenoten waren een stel rouwdouwers van rond de vijftig, opgegroeid in Amsterdam-Buitenveldert. Hun band bestond al sinds 1988. Conform de ijzeren regels van het genre speelden ze keihard, ook tijdens repetities. Elke zondagavond stond ik naast gitarist Andy, die zijn manshoge speakerkast van het merk Hughes & Kettner vol opendraaide, want ‘dat hoort zo’. Om hoorbaar te zijn zette de tweede gitarist, Eef, zijn Marshall JCM 900-amp óók krankzinnig hard. Drummer Benny moest uit alle macht op zijn ketels rossen om erbovenuit te komen, en besloot zijn drumkit uit te versterken met microfoons. In de oefenruimte!
Wat doe je dan als je IQ minimaal 30 is: dan doe je oordoppen in. Maar dat deed ik niet, want ik had geen last. En, vooral: ZIJ DEDEN HET OOK NIET. De dag na een gig in Zoetermeer werd ik wakker met een sis. Hij is nooit meer weggegaan. Ik zou er al mijn spaargeld voor overhebben om weer sisvrij te zijn, maar zo werkt het niet. Piep, sis, ruis: opeens kun je hem hebben, en dan kun je er maar beter vrienden mee worden, want de kans is groot dat je er een metgezel voor het leven bij hebt.
Ik reed dus ook nog motor. ‘Motorrijders die zonder gespecialiseerde oordoppen op de motor stappen, beschadigen binnen een kwartier permanent hun gehoor,’ las ik onlangs op AD.nl. ‘Dat merken ze niet meteen, maar later in hun leven.’ Daarom slaan KNO-artsen alarm, en terecht.
Hun oproep in vier woorden samengevat: WEES GEEN DOMME OETLUL (m/v).
Nu het kalf verzopen is heb ik natuurlijk wél gespecialiseerde oordoppen, à 150 euro per set. Nadeel: ze dempen het omgevingsgeluid zo goed dat ik tijdens het rijden op mijn Kawasaki Z1000SX mijn vertrouwde sis hoor.
