Als ik iets níet nodig heb op mijn 52e is het een Honda MTX. Maar ik verlang naar niets anders dan… een Honda MTX! En ik heb er een onder mijn achterwerk. Voor het eerst in mijn leven. En het voelt… geweldig! Maar rijdt-ie ook een beetje?
De monteur van Hondabromfietsen.nl te Ameide, onderdeel van Autobedrijf Wegman, heeft me dringend geadviseerd kalm aan te doen. ‘De remkabel zit los.’ Ehh, oké. Geen idee of er überhaupt een beetje pit in zit als je een Kawasaki Z1000SX gewend bent, maar dat gaan we nu proberen. Gas!
Voorzichtig komt de rood-blauwe machine in beweging. Tsja, het is ook maar 80 cc. Linksaf de weg op. Mijn ouwe schoolmaat S. maakt een filmpje, zie ik vanuit mijn ooghoeken. Mooi, dan heb ik in elk geval bewijs van deze mijlpaal. Ik schakel van zijn 2 naar zijn 3. Althans, dat probeer ik. Maar er gebeurt niks, dus ik schakel terug. Nog een keer, met een bruuskere voetbeweging dan maar. Nu pakt hij hem wel weer op. Damn, een bocht. Beetje terug. Niet te hard remmen dus. En dan weer het gas erop, soort van, en opschakelen. Ik oogst vooral veel geraas.
Een afgeragde brommer – met 1450 euro ook de goedkoopste die er in de showroom staat –, als het geen MTX was geweest, had ik er niks aan gevonden. Maar het is wél een MTX. En door alsnog zo’n ding te bezitten wil ik een zwart hoofdstuk in mijn levensgeschiedenis herschrijven: twee jaar gesukkel met een suffe Peugeot-damesbrommer en een chronisch kaduke Yamaha FS1.
Boudewijn Geels: ‘De motor stinkt! Zoals het hoort!’
Echter, als ik zo’n MTX wil om op te vallen, hoef ik hem niet te kopen. Een groep kinderen kijkt niet op of om, een blonde vrouw van in de dertig evenmin. Een gevalletje midlifecrisis op een ouwe brommer – boeie. Maar hé, ik wil hem voor mezelf, toch?
Ja, maar niet deze. Na een kwartier lever ik de brommer weer in. De monteur ziet aan mijn gezichtsuitdrukking dat het hem niet gaat worden. Ik: ‘Er moet flink wat aan gebeuren en ik heb twee linkerhanden. Als jullie het doen, komt er vast flink wat bij.’ De jonge monteur, zelf in het bezit van een MT, knikt. ‘En ik weet niet hoeveel.’
Ik ga weer de showroom in en aai koplampen en beklop zadels. Ik wil écht een MTX, maar dan een goeie. Alleen, voor minder dan drie ruggen – en liefst nog 500 meer – ben je dan niet klaar. Ik zie een piekfijn rood-zwart exemplaar voor 3.750 euro.
Dan meldt zich de bedrijfsleider van de zaak. ‘MTX’en, MT’s en MB’s zijn “hot”’, vertelt hij. ‘De meeste komen uit Zwitserland en Duitsland. In Nederland is bijna niks fatsoenlijks te koop. Nederland is echt een consumeerland. Alles wordt kapot gereden en gesloopt. Zwitsers zijn er juist heel zuinig op.’
En de kopers? ‘Het is allemaal jeugdsentiment; zeventig procent van onze klanten is tussen de 35 en de 60 jaar. Mannen die zeggen dat ze zo’n ding vroeger niet konden betalen en nu wel. Of pa die er vroeger een had en nu zijn zoon ervoor probeert te interesseren. We bouwen ze trouwens ook nieuw op. Dan tonen klanten een foto van een foto van vroeger: “Deze had ik toen ik 16 was, kunnen jullie dit maken?” En dat doen we dan. Dat is echt het allerleukste.’
Ik sluit de conversatie af met een klassieker: ‘Ik ga erover nadenken.’
Naast S. in de auto op de terugweg naar Amsterdam ben ik stil. Mijn vriend kijkt me ongerust aan. ‘Geels, je bent toch niet écht van plan om een MTX te kopen, hè?’
Ik check mijn banksaldo op de ING-app. ‘Het geld heb ik…’
Wordt vervolgd.
