Spannende winterse motoravonturen hoef je helemaal niet op te zoeken, die komen vanzelf naar je toe als je het hele jaar doorrijdt. ’s Winters rijden vraagt enkel om ’s ochtends wat extra aandacht bij de weersvoorspellingen. Al verrast het weer je dan toch nog een enkele keer. Zoals die ene keer dat de opgevroren waterdamp van het Uitgeestermeer de A9 van het ene op het andere moment in een ijsbaan veranderde. Nooit meer trokken mijn billetjes krampachtiger samen. Oké, ooit deponeerde ik nog iets in zeven kleuren in mijn boxershort. Ik bleek al kilometers op beijzeld wegdek te rijden, maar merkte het pas twee bochten voor mijn eindbestemming toen een snorfiets voor mijn neus kansloos onderuitging. Beide akkefietjes eindigden voor mij overigens zonder schade en pijn.
Natuurlijk is het niet verstandig om ellende op te zoeken, maar soms is het onweerstaanbaar leuk. En omdat verstand niet altijd met de jaren komt, doe ik dat meestal met motormaatje Peter. Ook hij kan genieten van een uitdaging en weet bovendien dat de stevigste beloningen pas volgen na de grootste ontberingen. Een beloning kan overigens zoiets simpels zijn als een kaarsrechte sneeuwvrije snelweg. Die voelde hemels nadat we midden in februari zo nodig met de motor naar het Koude Potenweekend in Spa moesten rijden en kilometers met angst en beven door bochten vol opgevroren sneeuwrichels reden. Bizar dat je van geluk kunt juichen bij een dodelijk saaie snelweg.
Ad van de Wiel: Motorrijden doe ik voor mijn lol en rust
Onze laatste winterse uitdaging leek op voorhand een eitje. Een derde wiel zorgde dit keer voor balans onder glibberige omstandigheden. Geen overbodige luxe als je besluit om met de motorfiets op wintersportvakantie te gaan. Onwetende ganzen! We hadden geen idee dat zijspanrijden zo lastig is. Dagen had ik spierpijn van het krampachtige sturen. Omdat het span niet correct spoorde, trok ik ook rechtdoor uit alle macht aan het stuurtje. Winterberg is dan best nog een stukje sturen.
Onverwacht had bakkenist Peter het net zo slecht. Vooraf wisten we zeker dat het beschutte zijspanbakkie – mede door een paar paardendekens – the place to be was. Alleen was het zo klein dat je er slechts met een schoenlepel in kwam. Uitstappen lukte alleen met behulp van een klodder glijmiddel. Zo’n opgepropte krampachtige zithouding is goed voor een kou die tot in de botten gaat zitten. Tot je slippend en glijdend steeds dikkere pakken sneeuw onder de wielen krijgt en adrenaline de inwendige thermostaat op standje tien zet. Als je dan na veel ontberingen arriveert voel je ondanks bevroren lichaamsdelen dat je weer leeft.
Te veel mensen zien op tegen het leed dat je onderweg te verduren krijgt, maar de beloning is vele malen groter. Beloon jezelf ook eens deze winter.
‘Nooit meer trokken mijn billetjes krampachtiger samen.’
